In een gezellig huis aan de rand van het dorp woont Aagje, een energieke vrouw van 82. Haar zilvergrijze haar zit altijd keurig en haar ogen stralen nog steeds dezelfde levenslust als vroeger.
Achter die levendige ogen schuilt echter een gevoel van eenzaamheid. “Mijn kinderen zijn altijd zo druk, ze komen zelden langs,” deelt Aagje met een droevige blik.
Met trillende stem vertelt ze over haar kinderen. “Ik begrijp het wel. Ze leiden allemaal hun eigen leven met werk en gezin. Toch doet het pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. Karin, de oudste, is een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark is een IT-specialist die voor zijn werk de wereld rondreist.
Lisette, de jongste, jongleert met drie jonge kinderen en haar drukke baan als verpleegkundige. “Vroeger waren we zo close,” mijmert Aagje.
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Echter lijken die tijden lang achter ons te liggen. “Karin neemt af en toe contact op, maar dat is altijd kort en bondig. Mark stuurt wel eens een bericht vanaf zijn buitenlandse bestemming.”
“Lisette komt het vaakst langs, maar ook zij heeft het erg druk met haar werk en de kinderen. Ze moeten naar sport, school en vriendjes,” vertelt Aagje terwijl ze naar een foto van haar gezin op de schouw kijkt.
In haar woonkamer hangen foto’s van vrolijke gebeurtenissen: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Dit was tijdens de dertigste verjaardag van Karin,” wijst Aagje naar een foto.
“We hadden een groot tuinfeest. Iedereen was aanwezig, zelfs de buren. Nu is het hier zo stil.” De dagen lijken voor Aagje langer te duren.
“Ik probeer mezelf bezig te houden. Ik lees veel, doe mee aan activiteiten in het buurthuis en heb een klein moestuintje. Maar toch is het anders. Het huis is zo stil zonder hun gelach en gesprekken.” Ze zucht diep. “Ik mis hen enorm.”
Aagje heeft geprobeerd met Karin te praten over haar eenzaamheid. “Ik heb tegen Karin gezegd”
Altijd als ik aan haar denk, realiseer ik me dat ze het erg druk heeft. Ze vertelt me dat ze het druk heeft en ik wil haar niet tot last zijn, snap je?”
“Er zijn momenten waarop ik me genegeerd voel.” Met een beweging veegt Aagje een traan weg. “Mijn liefde voor mijn kinderen is groot, maar ik zou willen dat ze beseffen hoe belangrijk hun aanwezigheid voor me is.”
Tijdens een zondagmiddag enkele maanden terug, herinnert Aagje zich het bezoek van Lisette met haar kinderen.
“Het was druk, maar op een heerlijke manier. De kinderen speelden in de tuin, en we hebben gezamenlijk geluncht. Dergelijke dagen zijn van onschatbare waarde voor me. Helaas komen ze steeds minder vaak voor.”
Ondanks haar inzet om actief te blijven, voelt Aagje zich regelmatig eenzaam. “In de afgelopen jaren heb ik vrienden verloren, wat onvermijdelijk is op mijn leeftijd. Het is echter lastig om nieuwe mensen te leren kennen en vriendschappen te sluiten als je ouder wordt.”
Aagje vindt steun bij haar buurvrouw, Marjan, die in een vergelijkbare situatie zit. “Elke woensdagmiddag drinken we samen koffie.”
”Marjan begrijpt exact hoe het voelt om eenzaam te zijn, aangezien haar kinderen ver weg wonen. Zij ondersteunen elkaar en dat is van onschatbare waarde.”
Ondanks alles blijft Aagje positief gestemd. Ze heeft recent besloten om een brief te schrijven naar haar kinderen, in de hoop dat zij hun prioriteiten wellicht heroverwegen. “Ik wil geen klachten uiten,” fluistert ze zachtjes, “maar ik verlang ernaar dat ze begrijpen hoe ik me voel.”
In haar brief legt ze uit hoe ze hun aanwezigheid zo mist en hoe de korte momenten van samenzijn haar dagen verlichten.
“Ik schreef over de kostbare herinneringen die we delen en hoe belangrijk ze voor me zijn. Hopelijk beseffen ze dan het belang van deze momenten voor mij.”
Zij sluit de deur van haar huisje en wandelt naar haar tuin, waar de bloemen prachtig bloeien. “Mijn tuin biedt me rust,” zegt ze met een glimlach. “Het is alsof de bloemen me gezelschap houden.”
Terwijl ze tussen de bloemen door loopt, lijkt Aagje voor een moment al haar zorgen te vergeten. “Eenzaamheid is een uitdaging,” overweegt ze. “Toch, zolang er hoop is, blijf ik geloven dat mijn kinderen de weg terug naar huis vinden.”
1. Volgens haar eigen woorden voelt ze zich soms vergeten:
2. Ook al begrijpt ze alles, toch doet het haar pijn:
3. De tijden waarop de kinderen op bezoek kwamen, lijken ver weg…
4. De dagen lijken lang voor deze moeder/oma…
5. Volgens haar eigen uitspraken voelt ze zich soms vergeten en eenzaam:
