Melissa Sloan (46) valt op in de wereld van tattoos vanwege haar 800 tatoeages, waarvan drie lagen inkt op haar gezicht, waarmee ze rondloopt als een levend kunstwerk.
Desondanks ervaart Melissa aanzienlijke hindernissen bij het vinden van werk, ondanks haar liefde voor lichaamskunst.
Zij is ervan overtuigd dat haar tatoeages een rol spelen bij haar werkloosheid en dat vooroordelen over tatoeages haar kansen belemmeren.
Op twintigjarige leeftijd begon Melissa met tatoeëren, wat van een sporadische hobby al snel een obsessie werd. Melissa zegt: “Sinds mijn twintigste ben ik steeds verder gegaan met tatoeëren.”
“Nu heb ik drie lagen inkt op mijn gezicht en blijf ik oude ontwerpen bedekken met nieuwe.” Haar uitgebreide collectie van tatoeages is inmiddels een essentieel aspect van haar identiteit geworden.
Er is een vastbesloten plan om tot de leeftijd van 70 door te gaan met tatoeëren, met als uiteindelijk doel het bedekken van het volledige lichaam met kunst.
Ooit was Melissa’s baan toiletten schoonmaken, waarmee ze voor zichzelf en haar twee kinderen kon zorgen. Spijtig genoeg verloor ze deze baan.
“Het was een moeilijke tijd,” herinnert ze zich. “Ik werd ontslagen omdat ik zogezegd mijn werk niet goed deed.”
“Of mijn tattoos daar iets mee te maken hadden, weet ik niet zeker, maar het blijft een vraag die mij bezighoudt.”
Volgens Melissa heeft haar uiterlijk mogelijk invloed gehad op haar ontslag, ondanks dat haar vorige baas ook veel tatoeages had.
Melissa heeft sindsdien moeite om een nieuwe baan te vinden. Ze heeft zelfs gesolliciteerd naar een functie als toiletreiniger in haar buurt, maar tot nu toe zonder succes.
Ze deelt: “Elke keer als ik solliciteer, krijg ik afwijzingen vanwege mijn tattoos.” Deze ervaringen benadrukken de vooroordelen waarmee ze geconfronteerd wordt.
Ondanks haar bereidheid om elke baan aan te nemen, blijft het voor Melissa lastig om werk te vinden, wat ook sociale uitsluiting met zich meebrengt vanwege haar tatoeages.
Een persoon deelt over de negatieve reacties die ze ervaart: “Er zijn veel roddels over mij in de buurt,” vertelt ze, “Sommigen beweren dat ik nooit een baan heb gehad, wat absoluut niet waar is.”
”Zelfs de lokale kroeg en de school van mijn kinderen hebben mij afgewezen. Ik word vaak buitengesloten vanwege mijn uiterlijk.”
De afwijzing die Melissa in de tattoo-community ervaart is ook significant: “Tattoo-studio’s sluiten hun deuren voor mij,” legt ze uit, “Ze vinden dat mijn lichaamskunst te extreem is en willen daarmee niet geassocieerd worden.”
Deze vormen van afwijzing, zowel in professionele omgevingen als binnen specifieke gemeenschappen, laten de obstakels zien waarmee mensen met opvallende tatoeages geconfronteerd worden.
Melissa blijft vastberaden om haar passie voor tatoeages te volgen, ondanks de obstakels die ze tegenkomt. Haar doel is om haar hele huid te bedekken met kunstwerken.
“Mensen zeggen dat ik eruitzie als een smurf omdat mijn gezicht nu blauw is,” vertelt ze met een glimlach. “Maar dat maakt me niet uit.”
”Dit is wie ik ben en wat ik wil. Als iemand me morgen een baan aanbiedt, grijp ik die met beide handen aan, ongeacht wat het is.”
Het verhaal van Melissa Sloan werpt licht op een belangrijk maatschappelijk vraagstuk: hoe verhouden persoonlijke keuzes en uiterlijke verschijning zich tot werkgelegenheid en sociale acceptatie?
Ondanks haar uitgebreide tatoeagecollectie en harde werk in het verleden, blijft Melissa geconfronteerd met obstakels die haar carrière en sociale leven beïnvloeden.
In de wereld van tattoos is Melissa Sloan (46) een opvallende verschijning. Met maar liefst 800 tatoeages, waaronder drie lagen…
