Els ging vol enthousiasme naar de manege die ochtend, zoals ze al jaren deed. Voor haar was paardrijden meer dan alleen een hobby; het was haar moment van ontspanning, een manier om tijdelijk te ontsnappen aan de drukte van het dagelijks leven.
Bij aankomst voelde Els meteen dat er iets mis was. Een medewerker vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. Wat ze te horen kreeg, had ze niet verwacht.
Op serieuze toon legde de manager uit dat Els niet meer mocht paardrijden. De woorden “Het spijt ons, maar we moeten je verzoeken te stoppen vanwege je gewicht,” verrasten haar volledig.
In verwarring vroeg Els om uitleg, waarop de manager verklaarde: “We willen voorkomen dat de paarden overbelast raken,” zei de medewerker van de manege. Deze opmerking kwam hard aan.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze terwijl ze haar tranen probeerde tegen te houden.
Zich verslagen voelend, probeerde Els in gesprek te blijven. Misschien kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Echter, de manager hield vast aan zijn standpunt: geen uitzonderingen.
Na het gesprek bleef Els even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer kon rijden, vervulde haar met diepe droefheid. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” vertelde ze later met emotie.
Voor Els was paardrijden meer dan een hobby; het was een manier om tot rust te komen en vrij te voelen. Ze had gehoopt op een open dialoog en mogelijke oplossingen, maar voelde zich afgepoeierd.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als het verlies van haar geliefde hobby, maar ook als een breuk met de gemeenschap waar ze lange tijd deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken plotseling verder weg van haar te staan.
Het feit dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete bezigheid beïnvloedde, was voor Els een harde klap. Het besluit van de manege veroorzaakte verdriet, teleurstelling en gevoelens van beschadigde connecties.
Accepteren dat haar gewicht in de weg stond, was een harde realiteit die moeilijk te verteren was.
Ze sprak met verdriet: “Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel.”
Haar gevoel van afwijzing bleef hangen. Ze besefte dat het nog lang zou duren voordat ze hiermee om kon gaan. Ondanks het verdriet is Els vastbesloten om niet op te geven.
Met overtuiging zei ze: “Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe.” Hoewel het gemis op dit moment groot is, hoopt ze dat er een weg is om ooit terug te keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
