Een 35-jarige alleenstaande ouder, Roos genaamd, staat dagelijks voor de uitdaging om financieel rond te komen, wat geen makkelijke taak is.
Ondanks haar parttime baan verdient ze net genoeg om haar rekeningen te betalen en voor haar kinderen te zorgen.
Dit jaar wordt er een schooluitje georganiseerd voor haar kinderen: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten hiervoor bedragen vijftig euro per kind. Voor veel ouders lijkt dit wellicht geen probleem, maar voor Roos is dit een aanzienlijk bedrag.
In haar strakke budget is er nauwelijks ruimte voor extra kosten zoals schoolreisjes. Ze herinnert zich nog hoe enthousiast haar kinderen waren toen ze hoorden over het uitje, maar nu worstelt ze met de gedachte dat ze hen opnieuw moet teleurstellen.
Roos doet haar uiterste best om haar kinderen te voorzien in hun behoeften, maar situaties als deze maken haar onzeker.
Ondanks dat ze zich bewust is van gelijkaardige situaties bij andere ouders, ervaart ze vaak gevoelens van isolatie. Roos doet haar best om te voorkomen dat haar kinderen iets tekortkomen, maar de harde financiële realiteit is onontkoombaar.
Overwegende om betaling in termijnen te regelen of om hulp te vragen, wordt ze tegengehouden door schaamte. Ze wil vermijden dat anderen denken dat ze het niet aankan.
Roos denkt dat mensen snel oordelen. Waarom werkt ze niet meer uren? Waarom spaart ze niet beter? Maar anderen beseffen niet hoe ze elke maand moet vechten om rond te komen.
Haar nachtelijke zorgen, die anderen mogelijk niet opmerken, vormen voor haar dagelijkse realiteit.
Er wordt nagedacht over wat belangrijk is voor haar, waarbij geld niet het enige is, maar ook het gevoel van waardigheid. Het niet kunnen schenken van wat anderen als vanzelfsprekend beschouwen, voelt als een zware last. Aan de keukentafel maakt Roos zich zorgen over hoe ze de situatie moet uitleggen aan haar kinderen, met betrekking tot het gebrek aan financiële middelen voor het schoolreisje.
Ze wenst haar kinderen niet te belasten met de financiële zorgen van het gezin, maar tegelijkertijd acht ze het verbergen van de waarheid ook geen geschikte oplossing. Op zulke momenten voelt Roos de druk het meest; het niet kunnen vervullen van de verlangens van haar kinderen weegt zwaar op haar gemoed.
Redenen overwegend, is Roos nog steeds op zoek naar oplossingen. Misschien moet ze haar schaamte opzij zetten en hulp vragen, ondanks de moeilijkheden die dat met zich kan meebrengen.
Ze blijft piekeren over mogelijke wegen. Wellicht is het tijd om haar trots opzij te zetten en om hulp te vragen, hoe lastig dat ook mag lijken.
Roos streeft ernaar om haar kinderen niet teleur te stellen, zelfs als dat betekent dat ze elders moet besparen of hulp moet vragen aan vrienden of familie.
Vastbesloten blijft Roos volharden. Ze wenst haar kinderen te tonen dat, ondanks de moeilijke tijden, liefde en veerkracht de meest krachtige middelen zijn om door te zetten.
Ondanks de zware beproeving blijft Roos hoopvol dat ze een manier zal ontdekken om haar kinderen dezelfde kansen te geven als hun leeftijdsgenoten.
Ze tracht hen de levensles mee te geven dat het leven niet altijd eerlijk is, maar dat doorzettingsvermogen en hoop ver kunnen leiden.
Met vastberadenheid blijft ze knokken om de dromen van haar kinderen te verwezenlijken, zij het voor slechts één dag.
