Recent kreeg Els, een 38-jarige moeder, onverwacht veel commentaar toen ze haar kind een kus op de mond gaf. Wat zij zag als een normaal en liefdevol gebaar, werd door anderen als ongepast beschouwd.
Dit incident zette haar aan het denken over de diverse manieren waarop ouders genegenheid tonen en hoe dit door anderen wordt geïnterpreteerd.
In een openhartig gesprek vertelt Els: “Ik had er zelf niet bij stilgestaan. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog me voorover en gaf een kus. Zoals ik dat altijd doe.”
“Maar toen ik om me heen keek, merkte ik de reacties op. Sommige mensen draaiden hun hoofd weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Naderhand zeiden enkele vrienden zelfs dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els was deze reactie verrassend. Ze groeide op in een gezin waar fysieke genegenheid gebruikelijk was.
Terugkijkend, herinnert ze eraan hoe haar ouders zelfs op oudere leeftijd haar en haar broers kusten, “Op de mond, op de wang, het maakte niet uit. Voor ons was dat normaal,” vertelt ze.
“Liefde tonen was niet iets om bij na te denken. Het was gewoon wie wij waren als gezin,” merkte Els op. Niet iedereen dacht er echter hetzelfde over in haar omgeving.
De reacties van anderen deden haar realiseren dat er diverse opvattingen bestaan over hoe ouders affectie tonen aan hun kinderen, vooral wat betreft fysieke genegenheid zoals een kus op de mond.
Sommigen hadden praktische bezwaren. “Er waren zelfs mensen die zeiden dat het ‘niet hygiënisch’ was of dat het ‘ongezond’ zou zijn voor mijn kind. Dat vond ik vreemd,” deelt Els enigszins verward.
“Ik ben haar moeder. Ik zorg voor haar, ik houd van haar. Waarom zou een kus op de mond ineens iets verkeerds zijn?”
De negatieve reacties brachten haar in verwarring en Els begon zich af te vragen waarom haar onschuldige gebaar zulke sterke reacties opriep.
Op het moment dat zij zich bewust werd dat iets wat voor haar normaal is, voor anderen ongemak kan veroorzaken, gaf ze aan: “Ik begrijp dat er culturele verschillen bestaan,” merkt ze op.
“In bepaalde culturen wordt dit als normaal beschouwd, terwijl het in andere juist wordt vermeden. Maar ik had niet verwacht dat mensen in mijn directe omgeving er zo’n sterke mening over zouden hebben.”
Tijdens conversaties met haar vrienden, kreeg ze te horen dat zij het gebaar als storend ervaarden. “Ze vertelden me dat ze zich ongemakkelijk voelden, omdat het niet de gewoonte is.”
”Maar wat betekent dat eigenlijk? Wie bepaalt wat wel en niet hoort in de manier waarop je je kind genegenheid toont?”
“Mijn dochter waardeert het om dicht bij mij te zijn. Voor haar symboliseert die kus geborgenheid en liefde. Waarom zou ik haar dat moeten ontzeggen enkel omdat anderen het ongemakkelijk vinden?”
Els besloot om zich verder te verdiepen in dit topic.
Er zijn diverse meningen over het geven van kussen op de mond.
Vanuit sommige ouders wordt het gezien als een normale uiting van liefde, terwijl anderen het als ongepast ervaren, vooral bij oudere kinderen.
Zelfs deskundigen raden aan voorzichtig te zijn met zulke uitingen, omdat het verwarrend kan zijn voor kinderen in hun relaties met anderen.
“Ik begrijp dat mensen het goed bedoelen en me willen laten nadenken over de impact van mijn acties,” vertelt Els toe.
“Maar uiteindelijk ken ik mijn kind het beste. Ik weet wat voor haar werkt en waar ze zich prettig bij voelt.”
Met een glimlach deelt ze dat haar dochter nog steeds dagelijks naar haar toekomt voor die kus. “Dat betekent voor mij alles.”
Uitgesproken is Els’ verbazing over het snelle oordeel dat mensen vellen over opvoedingskeuzes. “Het is niet mijn plek om de opvoeding van anderen te bepalen,” benadrukt ze.
“Er is geen universele aanpak, wat voor de een werkt, werkt niet noodzakelijk voor een ander. Belangrijk is om te doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat we elkaar een kus geven op de mond, dan is dat onze keuze.”
Elkander mijnen beïnvloeden’t denkproces van Els, maar ze besluit onverstoorbaar te blijven onder de kritiek. “Hoe ik mijn kind liefde toon, is mijn zaak,” spreekt ze resoluut.
“De liefde die mijn kind ervaart, staat voorop, dat is wat telt. Men mag denken wat men wil, ik kies voor wat werkt voor ons.”
Door deze ervaring wordt Els zich meer bewust van haar eigen opvoedingsstijl en groeit haar vertrouwen in haar intuïtie. “Elke ouder doet het op zijn eigen manier,” concludeert ze met een glimlach. “En dat is prima.”
