Ervaart steeds vaker eenzaamheid in haar dagelijks leven in een rustig dorp, Marie, 81 jaar.
Terwijl haar vier kinderen, inmiddels volwassen en met eigen gezinnen, haar dierbaar zijn, is het contact met hen schaars.
“Mijn kinderen bellen enkel als ze iets nodig hebben,” zegt ze zachtjes, aangedaan door de gegroeide afstand.
Toegewijd aan haar gezin, klaar voor elk moment, heeft Marie haar leven gewijd aan het repareren van kleding en het oppassen op haar kleinkinderen.
Van de drukte van kinderen en de geur van versgebakken koekjes naar een stil huis.
Begrijpend dat haar kinderen druk zijn, blijft het gemis naar spontane gesprekken en het delen van herinneringen aanwezig.
Ervaart ze pijn doordat telefoontjes vaak alleen komen wanneer haar hulp wordt ingeroepen, terwijl haar eigen pogingen tot contact vaak kort en gehaast lijken te verlopen.
Voelt ze zich teruggetrokken en soms afgewezen, hoewel ze begrip heeft voor de drukte in hun levens.
Vult ze haar dagen met lezen, puzzelen en wandelen om de leegte op te vullen, maar de stilte in huis blijft zwaar.
Wenst ze dat haar kinderen haar niet alleen zien als iemand die kan helpen, maar als hun liefdevolle moeder die hen altijd heeft omringd met zorg.
Vraagt ze zich soms af of haar toekomst eenzaamheid zal omvatten, terwijl ze haar dagen vult met activiteiten zoals tuinieren en bakken.
Ze blijft hopen op meer onverwachte momenten van connectie met haar kinderen.
De notie van het huis dat ooit doordrenkt was met genegenheid, voedt haar verlangen naar oprechte aandacht en verbondenheid.
1. Marie wil haar kinderen niet belasten met haar gevoelens van eenzaamheid.
2. Marie mist de spontane gesprekken en het delen van herinneringen.
3. Het doet pijn dat telefoontjes vaak alleen komen wanneer haar hulp wordt ingeroepen.
4. Als ze zelf belt dan verlopen de gesprekken haastig…
5. Hartverscheurend…
