Een 36-jarige Amsterdammer genaamd Chris heeft tijdens treinreizen vaak moeite met het vinden van rust, vooral wanneer hij met bagage reist en ervaart irritatie.
“Ik begrijp echt niet waarom mensen naast me komen zitten. Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.” Hij raakt gefrustreerd door het feit dat anderen nog steeds naast hem gaan zitten.
Treinreizen zijn voor Chris essentieel, niet alleen vanwege het vervoer, maar ook als momenten om te ontspannen. “Dat is mijn tijd om even bij te tanken,” legt hij uit.
Of het nu om een zakelijke reis gaat of een weekendje weg, hij waardeert de tijd in de trein om zijn gedachten te ordenen.
Wanneer iemand onverwacht naast hem komt zitten, voelt het alsof zijn eigen ruimte wordt geschonden.
“Het gaat niet alleen om naast me komen zitten, het lijkt alsof ze niet begrijpen dat ik probeer aan te geven dat ik mijn rust wil hebben.”
Op weg naar een conferentie in Utrecht beleefde Chris een opmerkelijke treinreis. Om rustig te kunnen werken opende hij de dag vroeg in de trein.
“Met koffer, documenten en laptop geïnstalleerd en koptelefoon op,” deelt hij.
Onverwachts nam een medepassagier plaats naast hem, ondanks beschikbare zitplaatsen elders.
“Ongelooflijk. Heeft niemand ogen? Die koffer is er niet voor niets!” Erger nog, de man probeerde een conversatie aan te knopen ondanks Chris’ hoop op ongestoord werken.
Chris voelde zich enorm gefrustreerd door zijn ervaring. “Het leek alsof die man totaal geen besef had van mijn irritatie, en dat maakte het nog ongemakkelijker,” aldus Chris.
Voor Chris is het moeilijk te begrijpen waarom mensen zo vaak geen rekening houden met anderen. “Het komt over alsof iedereen tegenwoordig steeds egoïstischer wordt omdat ze niet nadenken over hoe hun acties anderen beïnvloeden.”
Chris merkt dit gedrag niet alleen in de trein op, maar ziet het als een bredere trend in de maatschappij. “In de tijd waarin we nu leven lijkt iedereen vooral met zichzelf bezig te zijn, maar dat mag niet betekenen dat de basisnormen van respect voor elkaar verloren mogen gaan.”
Soms probeert hij met een glimlach de situatie wat luchtiger te maken, maar dat blijkt lastig te zijn. “Het is afhankelijk van de omstandigheden.”
”Soms heb ik behoefte aan een gesprek, maar op andere dagen wil ik gewoon mijn eigen ding doen. En dat moet kunnen.”
Chris staat niet alleen in zijn gevoel van frustratie. Veel reizigers hebben vergelijkbare ervaringen in het openbaar vervoer.
“Het lijkt wel alsof goede manieren langzaam verdwijnen. Misschien is het tijd dat we ons wat bewuster worden van onze omgeving en de signalen van anderen,” stelt hij voor.
“Laten we allemaal wat meer rekening houden met elkaar. Dat zou het reizen voor iedereen een stuk aangenamer maken.”
Hopelijk, zo sluit Chris af, gaan reizigers in de toekomst beter letten op de ruimte en signalen van hun medepassagiers, zodat iedereen kan genieten van een ontspannen reis.
1. Ondanks zijn koffer naast hem, willen mensen toch naast hem zitten.
2. De frustratie groeit met de dag: ‘dat maakte het nog ongemakkelijker’
3. Zijn koffer moet het signaal geven dat de plek bezet is…. Helaas…
4. Het voelt alsof zijn persoonlijke ruimte wordt aangetast.
5. ‘Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.’
