Aagje, een levendige vrouw van 82 jaar, woont in een knus huisje aan de rand van het dorp. Haar grijze haren zijn altijd keurig opgestoken en haar ogen stralen nog steeds dezelfde vitaliteit als vroeger.
Ondanks haar sprankelende ogen voelt Aagje zich erg eenzaam. “Mijn kinderen hebben het te druk, ze komen nooit meer langs,” vertelt ze met een droevige glimlach.
Met een gebroken stem praat ze over haar kinderen. “Ik begrijp het wel, hoor. Ze hebben allemaal hun eigen leven, werk en gezinnen. Maar toch doet het pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. Karin is de oudste en een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark is een IT-specialist die de hele wereld over reist voor zijn werk.
Lisette, de jongste, heeft drie kleine kinderen en is een drukke verpleegkundige. “Vroeger waren we zo hecht,” herinnert Aagje zich.
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Tijden lijken lang vervlogen. “Karin belt me soms snel en kort. Mark stuurt wel eens een berichtje vanuit het buitenland,” vertelt Aagje.
”Lisette komt nog het vaakst langs, maar ook zij heeft het erg druk met haar werk en de kinderen. Ze moeten naar sport, school en vriendjes,” aldus Aagje terwijl ze naar een foto van haar gezin op de schouw kijkt.
De woonkamer van Aagje is gevuld met foto’s van vrolijke momenten: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Dit was op Karin’s dertigste verjaardag,” wijst Aagje naar een foto.
“We hadden een groot feest in de tuin. Iedereen was er, zelfs de buren. Nu is het huis zo stil.” Aagje voelt de dagen langer worden.
“Ik probeer mezelf bezig te houden. Lees veel, doe mee aan activiteiten in het buurthuis en heb een klein moestuintje. Maar toch is het anders. Het huis voelt zo stil zonder hun gelach en gesprekken.” Ze zucht diep. “Ik mis hen zo.”
Aagje heeft haar eenzaamheid met Karin besproken. “Ik heb haar verteld dat ik haar mis, maar ze zegt altijd dat ze het zo druk heeft.”
”Ik zou geen overlast willen veroorzaken, als je begrijpt wat ik bedoel.”
“Er zijn momenten dat ik me wat vergeten voel.” Aagje veegt een traan weg. “Ik houd van mijn kinderen, maar ik zou graag willen dat ze begrepen hoe waardevol het voor mij is wanneer ze er zijn.”
Over een zondagmiddag enkele maanden terug vertelt ze, toen Lisette met haar kinderen op bezoek kwam.
“Het was een drukte van jewelste, maar een fantastische drukte. De kinderen speelden in de tuin en we hebben samen geluncht. Dergelijke dagen zijn van onschatbare waarde voor mij. Helaas worden ze steeds zeldzamer.”
Ondanks haar inzet om actief en betrokken te blijven, voelt Aagje zich regelmatig eenzaam. “Ik ben de afgelopen jaren vrienden verloren, dat hoort er nu eenmaal bij op mijn leeftijd. Maar nieuwe mensen ontmoeten en vriendschappen sluiten is lastig als je ouder wordt.”
Ook bij haar buurvrouw Marjan, die in een vergelijkbare situatie zit, zoekt Aagje steun. “Elke woensdagmiddag drinken we samen koffie.”
“Dat heeft een positief effect,”
Aagje blijft echter hoopvol en heeft onlangs besloten een brief te schrijven aan haar kinderen, in de hoop dat ze hun prioriteiten opnieuw zouden overwegen. Ze zegt zacht, “Ik klaag niet, maar ik wil graag dat ze op de hoogte zijn van mijn gevoelens.”
In haar brief beschrijft ze hoe erg ze het gezelschap van haar kinderen mist en hoe de kleine momenten van samenzijn haar dagen verhelderen.
“Ik heb geschreven over onze prachtige herinneringen en hoe belangrijk ze voor me zijn. Misschien zullen ze beseffen hoe waardevol die momenten voor mij zijn.”
Ze sluit de deur van haar huisje en wandelt naar haar tuin, waar de bloemen prachtig in bloei staan. Met een glimlach zegt ze, “De tuin brengt me rust. Het voelt alsof de bloemen mijn gezelschap houden.”
Terwijl ze door de bloemen loopt, lijkt Aagje even alle zorgen te vergeten. Ze concludeert, “Eenzaamheid is een moeilijke emotie. Maar zolang er hoop is, blijf ik vertrouwen hebben dat mijn kinderen de weg naar huis terug zullen vinden.”
