In alle enthousiasme begaf Els zich die ochtend naar de manege, een activiteit die ze al vele jaren met plezier deed. Voor haar was paardrijden niet zomaar een bezigheid; het was een manier om te relaxen, om even te ontsnappen aan de drukte van alledag.
Bij aankomst voelde Els echter meteen dat er iets niet in de haak was. Een medewerker vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. Wat daarop volgde, had ze niet zien aankomen.
Met een ernstige toon legde de manager uit dat Els niet langer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” klonken de woorden die haar volledig verrasten.
Verward vroeg Els om verduidelijking, waarop de manager vervolgde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei de medewerker van de manege. Deze opmerking kwam hard aan.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar tranen probeerde te bedwingen.
Ze voelde zich verslagen en probeerde in gesprek te blijven. Misschien was er een mogelijkheid om op een groter paard te rijden of met een ander zadel? Maar de manager hield vast aan zijn standpunt: geen uitzonderingen.
Na de conversatie bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet langer kon rijden, maakte haar intens verdrietig. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” vertelde ze later met emotie.
Voor Els was paardrijden meer dan slechts een hobby; het was een manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Els had gehoopt op een open dialoog en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als een verlies van haar geliefde hobby, maar ook als een breuk met de gemeenschap waar ze vele jaren deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken plots verder van haar verwijderd.
De confrontatie met het feit dat haar bezigheid werd belemmerd, was een harde realiteit om te aanvaarden.
Met verdriet sprak ze: “Ik begrijp dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel.”
Het gevoel van afwijzing bleef aanwezig, en ze besefte dat het lang zou duren voordat ze hiermee in het reine zou komen. Niettemin is Els vastbesloten om vol te houden.
Zij verklaarde vol overtuiging: “Ik wil simpelweg weer kunnen doen waar ik het meest van houd.”
