Op dagelijkse basis staat Roos, een alleenstaande moeder van 35 jaar oud, voor de uitdaging om financieel rond te komen, wat geen eenvoudige taak is.
Met een parttime baan verdient ze net genoeg om haar rekeningen te betalen en haar kinderen te onderhouden.
Dit jaar zijn er schoolreisjes gepland voor haar kinderen: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten bedragen vijftig euro per kind. Voor veel ouders lijkt dit een klein bedrag, maar voor Roos is het aanzienlijk.
In haar strakke budget is er nauwelijks ruimte voor extra’s, zoals schoolreisjes. Ze herinnert zich nog de opwinding van haar kinderen toen ze hoorden over de uitstapjes, maar nu worstelt ze met het idee dat ze hen weer moet teleurstellen.
Roos doet haar uiterste best om aan de behoeften van haar kinderen te voldoen, maar momenten als deze brengen haar onzekerheid.
De gedachte of de school of andere ouders haar anders zullen beoordelen omdat ze de kosten niet kan opbrengen, komt in haar op.
Er is besef van het feit dat meer ouders in dezelfde situatie zitten, maar het voelt vaak eenzaam. Roos wil voorkomen dat haar kinderen zich achtergesteld voelen, maar de financiële realiteit is onontkoombaar.
Overwegen om te vragen of betaling in termijnen mogelijk is, of om hulp te vragen, wordt wel gedacht, maar schaamte speelt parten. Het vermijden van de gedachte dat anderen denken dat het niet haalbaar is, is prioriteit.
Roos vermoedt dat mensen snel een oordeel klaar hebben. Waarom wordt er niet meer gewerkt? Waarom wordt er niet beter gespaard? Het onbekende is de worsteling die zij maandelijks doormoet om rond te komen.
Haar nachtelijke zorgen, die voor anderen wellicht onzichtbaar zijn, zijn voor haar een dagelijkse realiteit.
Voor haar is het gevoel van waardigheid net zo belangrijk als geld. Het gewicht van niet kunnen voorzien in basale behoeften is zwaar.
Rond de keukentafel overpeinst Roos hoe ze haar kinderen moet vertellen over de financiële beperkingen.
Ze wil haar kinderen niet belasten met de financiële moeilijkheden, maar de waarheid verbergen is geen optie.
Deze momenten zijn het meest emotioneel belastend voor haar; de teleurstelling van haar kinderen raakt haar diep.
Roos blijft zoeken naar oplossingen. Het idee om hulp te vragen, ondanks het gevoel van schaamte, komt steeds vaker in haar op.
Ze wil voorkomen dat
Om te voorkomen dat haar kinderen teleurgesteld raken, kan ze misschien ergens anders op besparen of hulp vragen aan vrienden of familie.
Ros blijft desondanks vastberaden. Ze wil haar kinderen laten zien dat, zelfs in moeilijke tijden, liefde en veerkracht de krachtigste middelen zijn om door te gaan.
1. Ze wil koste wat het kost vermijden dat haar kinderen teleurgesteld worden.
2. Het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kids weegt zwaar op haar gemoed.
3. Ze wil haar kinderen niet belasten met de financiële zorgen.
4. Ze vraagt zich af of andere ouders haar zullen beoordelen…
5. Een gevoel van wanhoop en schaamte…
