Op haar 71e had Astrid altijd verwacht dat haar leven rustig en kalm zou zijn in haar latere jaren.
Met twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen voelde ze zich gelukkig gezegend. Haar familie was haar alles, al was de band met haar zoon soms ingewikkeld en pijnlijk.
De kleinkinderen brachten vreugde in haar leven en ze hield hoop dat de ingewikkelde relatie met haar zoon ooit zou verbeteren.
Echter, een simpele envelop tussen de poststapels veranderde alles voorgoed. Op een anoniem online forum lucht Astrid haar hart.
Ze deelt eerlijk over de tragedie die haar trof. “Mijn zoon leed al jaren aan psychische problemen,” schrijft ze, “en ik had door dat het niet goed met hem ging.”
”Wij hadden nauwelijks nog contact, soms belden we, maar zelfs dat nam af.” De communicatie was altijd moeizaam geweest en na verloop van tijd groeide de kloof tussen hen.
Het gevoel was aanwezig bij Astrid, maar ze stond voor de uitdaging om de situatie te herstellen, zonder te weten hoe. Ze beleefde pijnlijke momenten doordat haar schoondochter haar vanaf het begin de schuld gaf van de problemen van haar zoon.
In de loop der jaren verslechterde de relatie met haar zoon. Het leek alsof er een onoverkomelijke afstand tussen hen ontstond, als een groeiende muur die hen steeds verder van elkaar verwijderde.
“Volgens mijn schoondochter was ik de oorzaak van zijn klachten,” schrijft Astrid met bitterheid. Telkens als ze probeerde de situatie te begrijpen, voelde ze zich hulpeloos.
Haar wens was om terug contact te hebben, de band te herstellen, maar ze was zoekende naar een manier om dit te doen zonder de situatie verder te verslechteren.
En op een dag, als enigszins normaal, ontving ze een envelop. “Het was een gewone dag, niets bijzonders,” beschrijft ze. “Tot ik die envelop opende.”
Wat haar werd onthuld, was een rouwkaart. Haar zoon was gestorven. Hij had zelfmoord gepleegd, en Astrid was daarvan onkundig gebleven.
Zonder oproep of bericht wist ze niet dat ze er voor hem had kunnen zijn in zijn laatste momenten, of afscheid had kunnen nemen.
De pijn van het verlies was al zwaar, maar de manier waarop ze erachter kwam was als een onverwachte klap in het gezicht.
“De uitvaart was al in besloten kring geweest,” vertelde Astrid met verdriet.
“Ik wist niet dat hij er niet meer was. En nu was de uitvaart ook al voorbij,” ze kon het nauwelijks bevatten.
Haar hele wereld stortte in en ze begreep niet hoe dit kon gebeuren. De schok was immens en de leegte was enorm.
Astrid deelde deze pijn niet alleen, ook haar dochter in Australië hoorde het tragische nieuws pas later.
Uitgedrukt op het forum meldt ze met betrekking tot haar dochter: “Het was pas achteraf dat ze erachter kwam, we hebben samen gehuild, ondanks de grote afstand tussen ons.”
De gedeelde ervaring van uitsluiting door zowel haar als haar dochter verhoogde enkel het gevoel van verlies.
Naast het verdriet om haar zoon’s verlies, worstelde ze met onbegrip en een gevoel van eenzaamheid.
Astrid uit op het forum haar diepe pijn en haar onbegrip: “Waarom heeft mijn schoondochter mij niet ingelicht?”, vraagt ze zich af.
Ze had nooit verwacht dat ze buitengesloten zou worden van de meest belangrijke momenten in het leven van haar zoon, inclusief zijn dood.
“Waarom ben ik niet geïnformeerd als zijn moeder? Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen?”, waren haar vragen, doordrenkt van verdriet en wanhoop.
Ondanks Astrids diepe verdriet, biedt het forum haar een manier om haar gevoelens te uiten: “Ik weet niet hoe ik verder moet,” verklaart ze. Hoewel dit enige verlichting brengt, blijft het verdriet aanwezig.
Na het verlies van haar zoon blijft Astrids zoektocht naar antwoorden onbevredigend. Haar enige bron van troost zijn haar dochter, kleinkinderen en de steun van de online gemeenschap.
De tijd lijkt stil te staan voor Astrid sinds die tragische dag waarop ze de fatale envelop opende, en de wond van haar verlies zal nooit volledig helen.
1. Vreselijk om er op deze manier achter te komen…
2. Onbegrijpelijk. Helaas komt zit vaker voor bij families.
3. Ze begrijpt niet hoe haar schoondochter dit zo heeft kunnen doen.
4. Ontzettend tragisch en vooral hartverscheurend…
5. Dit gun je niemand, wat ontzettend verdrietig.
